Alain Finkielkraut Publikationen
Alain Finkielkraut ist ein französischer Philosoph und Autor. Er ist Mitglied der Académie française. Alain Finkielkraut (* Juni in Paris) ist ein französischer Philosoph und Autor. Er ist Mitglied der Académie française. Der Philosoph Alain Finkielkraut hält den Antirassismus für den „Kommunismus des Jahrhunderts“. Die Scham, weiß zu sein, habe das. Diese Woche interessierte die WELT-Leser besonders das Gespräch mit dem französischen Philosophen Alain Finkielkraut. Eigentlich gibt er. Der französische Philosoph Alain Finkielkraut wurde wegen seines jüdischen Glaubens auf offener Straße angegriffen. Er warnt vor.

Alain Finkielkraut - Ausstellungen / Veranstaltungen
Die Asymmetrie zwischen jenen, die wissen und jenen, die nicht wissen, zwischen jenem, der eine Welt mit sich bringt, und jenem, der neu in dieser Welt ist, ist himmelschreiend. Einer der aufdringlichsten Demonstranten zeigte seine muslimische Kopfbedeckung und sagte, Gott werde mich bestrafen, denn "Frankreich gehört uns! Man möchte sie als einen Aufstand von Jugendlichen aus den Vororten sehen, die sich gegen ihre Situation, gegen die Diskriminierung, unter der sie leiden und gegen die Arbeitslosigkeit wenden. Ich habe nur einen Moment zugeschaut, da wurde ich schon erkannt. Während der neue Antisemitismus in den osteuropäischen Ländern von den rechtspopulistischen Staatsspitzen befeuert wird […] 9punkt Doch meine ich, dass das, was wir erlebt haben, ein anti-republikanischer Pogrom war.Door de coronacrisis is het erg druk bij onze vervoerspartners. De kans is groot dat de bezorging van je bestelling langer duurt, onze excuses!
Webshop Beginnen met filosofie Democratie Duurzaamheid en economie Globalisering en grenzen. Het goede leven Het zelf en identiteit Werkelijkheid en verbeelding Onderwijs.
Acties Alle uitgaven Zojuist verschenen Verwacht. Even voorstellen Auteurs op alfabet Auteur worden. Nieuws Agenda Artikelen.
Auteurs op alfabet Auteurs op alfabet. Alain Finkielkraut Alain Finkielkraut doceert filosofie te Parijs en werd bekend door zijn boek De ondergang van het denken Leonarda spijbelde heel veel.
Het appartement dat de Franse staat hem had aangeboden wordt nu opgeknapt; hij bleek het onbewoonbaar te hebben gemaakt.
We zijn het gezin Dibrani niets schuldig, alle beroepsmogelijkheden waren uitgeput. De rechtsstaat heeft perfect gewerkt - sterker, op rechtvaardigheid volgde nog barmhartigheid: de oud-burgemeester kwam op de dag van de uitzetting koekjes voor de kinderen brengen en een envelop met euro overhandigen.
Kortom, Frankrijk heeft zich volkomen belachelijk gemaakt. De supporters van de Dibrani's hadden het over een razzia; journalisten van naam benadrukten dat haar aanhouding plaatsvond op de parkeerplaats van haar school die - o, verschrikkelijke ironie - naar Lucie Aubrac heet, een verzetsheldin.
Die obscene analogie blokkeert elk nadenken over een beheersing van de immigratiestromen. Het is vreemdelingenliefde die zich niet werkelijk bekommert om de ander.
De echte Leonarda kan de jeugd op straat niets schelen. De scholieren verklaren haar hun liefde maar ze houden via Leonarda van zichzelf, van hun eigen mensenliefde.
Je kunt houden van een persoon, of van je eigen liefde voor een persoon. Die laatste vorm van liefde domineert vandaag. De demonstratie voor Leonarda bood een kans om jezelf te bewonderen in de spiegel van de xenofilie.
Degenen die het hardst roepen om het openen van de grenzen in wijken zonder immigranten. Ze proberen te voorkomen dat hun kinderen ermee te maken krijgen, vluchten naar scholen die sociaal en etnisch homogeen zijn.
Multiculturalisten zijn in de praktijk meestal separatisten die tegen zichzelf liegen. Nog een paradox: men viert steeds de culturele diversiteit, maar als je cultuur gebruikt om bepaald gedrag te verklaren, zie bijvoorbeeld de discussie rond de criminaliteit van Roma, dan bestaan die verschillen opeens niet meer.
Onze premier, Jean-Marc Ayrault, heeft net een rapport ontvangen van adviseur Thierry Tuot, waar dit met zoveel woorden in staat.
Tuot heeft een manifest voor 'insluiting' geschreven. De term 'assimilatie' wordt afgewezen, 'integratie' is ook niet meer aan de orde, het moet nu 'insluiting' zijn.
Dat betekent dus dat de nieuwkomer moet kunnen leven naar zijn eigen inzicht, zonder lastig te worden gevallen door Franse regels of gebruiken.
Die inclusieve maatschappij van Tuot is een manier om Frankrijk te denationaliseren. Zijn rapport criminaliseert nostalgie, het is een lofzang op de 'schitterende vreemdeling met lichte tred en toonrijke lippen', zo citeert hij Novalis Duitse romantische schrijver, red.
Fransen moeten trots zijn op hun nieuwe gezicht en zich niet verliezen in de verheerlijking in het dorp van vroeger, want dat bestaat niet meer.
Maar wat mankeert daaraan? Waarom eigenlijk zou er een 'wij' moeten zijn? Dat is niet genoeg. Op Heathrow en Parijs Charles de Gaulle zijn we allemaal gelijk, allemaal anders en allemaal hetzelfde.
Het is een vreemde utopische gedachte om menselijke gemeenschappen in vliegvelden te willen veranderen. En dat om ons te ontlasten van het ongeluk van de twintigste eeuw, het kolonialisme, het totalitarisme, de Shoah.
De enige identiteit die nog mag bestaan is die van de ander. We moeten, zeggen sommigen, van de universaliteit van de Verlichting die Europa ertoe bracht overal de rede te verspreiden, red.
Om niet te discrimineren, moeten we afzien van assimilatie. Maar dat is een deugd van de beschaving, die mij in staat heeft gesteld Frans te worden zonder mij ervan te weerhouden Jood te zijn.
Het Franse 'wij' dat u verdedigt bestaat uit literatuur en kunst, maar ook uit zeden en gewoon- ten en natuurlijk een taal.
Ongelooflijk ondankbaar, geen enkele immigrant van de vorige generaties had zoiets kunnen zeggen.
Die vroegen zich eerder af hoe zij een bijdrage aan de Franse cultuur konden leveren. Of de aanval komt van Amerikaanse intellectuelen.
Volgens Martha Nussbaum mogen we geen partij trekken voor de levensstijl van de meerderheid, dat zou een misdaad zijn tegen de gewetensvrijheid.
Ook binnen Frankrijk zeggen steeds meer mensen dat we met de wetten die de hoofddoek in het onderwijs en de boerka in de openbare ruimte verbieden, de vrijheid om zeep helpen.
Ik geloof dat dit model juist bewaard moet blijven, op zijn minst binnen onze landsgrenzen. Ik erken dat het een Franse traditie is, een traditie die naar mijn idee pre-democratische wortels heeft.
Vrouwen spelen hier al heel lang een belangrijke rol in het openbare leven. Dat gold vooral de hogere klassen, maar het was wijder verbreid in de Franse samenleving.
En dat is een van de redenen waarom de hoofddoek, die de betrekkingen tussen de seksen regelt op basis van het principe dat mannen en vrouwen zoveel mogelijk van elkaar gescheiden moeten leven, in Frankrijk op zoveel weerstand kan rekenen.
Het is het enige westerse land dat de hoofddoek op school verbood. En nu moet Frankrijk de moed hebben die originaliteit vast te houden.
Zij noemen zichzelf trouwens vaak Frans. De hoofddoekkwestie speelt nu op onze universiteiten anders dan leerplichtigen mogen volwassen studentes in onderwijsinstellingen wel hoofddoeken dragen; nu velen dat doen, laait de discussie erover op, red.
We lopen het risico dat we hier weggespeeld worden. Reden te meer om de immigratie te beperken. Dat is niet jezelf afsluiten van de buitenwereld, het gaat erom de voorwaarden te scheppen voor echte integratie van nieuwkomers.
Gastvrijheid kent regels. Als hoofddoekdraagsters denken dat de Europese of Franse manier van leven haaks staat op hun manier van zijn, dan zullen zij daar de gevolgen van moeten aanvaarden.
Er zijn nogal wat landen waar vrouwen niet het recht hebben hun hoofddoek af te doen. Keus genoeg. Overdrijft u niet, staan we nu echt op het punt onze identiteit te verliezen door de aanwezigheid van moslims?
Als president Hollande het onschuldige idee heeft een museum te wijden aan de nationale geschiedenis, dan wil een groep serieuze historici daar met alle geweld een museum voor geschiedenis in Frankrijk van maken, dus niet van Frankrijk.
Alsof het er eerst en voor alles om gaat dat Frankrijk nooit het onderwerp mag zijn van zijn eigen geschiedenis, maar alleen nog maar een ruimte is.
Hollande heeft dit project opgegeven - onder gejuich van de meerderheid van de elite in Frankrijk, die erg opgelucht was dat het niet doorging.
Heeft die 'nationale geschiedenis' niet ook iets kunstmatigs?
Sehr viele. Was hat es den Afrikanern angetan? Hier lesen Sie das komplette Interview. Frankreich habe seine Homogenität verloren. Anmelden Continue reading. Die Stadionbesucher, junge Leute algerischer Herkunft, buhten diese Mannschaft während des gesamten Spiels aus!
Ich meine, dass Sie nicht recht sind. Es ich kann beweisen. Schreiben Sie mir in PM, wir werden reden.
Wacker, die glänzende Idee und ist termingemäß